Ոսկե խոփը

Մի թագավոր ոսկուց գութանի խոփ  է շինել տալիս: Հետո հրավիրում է իր երկրի իմաստունիներին ու մեծամեծերին և ասում.

-Ո~վ  իմաստուն ու պատվական այրեր, որոշեցե´ք իմ ոսկե  խոփի գինը:

Իմաստունները խելք խելքի  են տալիս, մտածում, վիճում, բայց չեն կարողանում համաձայնության  գալ: Գնում են թագավորի մոտ:

-Քո խոփը մեկ միլիոն ոսկի արժե, տե´ր թագավոր,- ասում է մի  իմաստուն:

-Ո´չ, ո´չ, արքա´ ամենազոր,- հակաճառում է երկրորդը,- քո խոփը տասը միլիոն ոսկի արժե :

-Դա չէ, իմաստուննե´ր, դա չէ խոփի գինը, նորի´ց մտածեք,- առարկում է արքան:

Մի օր թագավորի մոտ գալիս է մի հողագործ և ասում.

-Թագավո´րն ապրած կենա, քո ոսկե խոփը մայիսին եկած հորդ անձրևի արժեք ունի:

-Ա´յ գեղջուկ, շատ չնչին չէ՞ տվածդ գինը:

-Ո´չ, հզո´ր թագավոր,- վստահորեն պատասխանում է մաճկալը,- ոսկուց չէ, մարգարտից ու անգին քարերից էլ շինես քո խոփը, վար ու ցան անես, արժեք չունի, եթե հանդ ու արտի վրա մայիսյան անձրև չգա: Երաշտից բերքը կչորանա: Այո´, քո խոփի գինը մայիսին եկած անձրևի արժեք հազիվ ունենա:

-Գտա´ր, մաճկա´լ եղբայր, կեցցե´ս,- ծերունու ասածը հավանում է արքան և նրան ճանապարհում ճոխ նվերներով ու մեծ պատվով:

Նյութը պատրաստեց Սեդա Դանիելյանը, արհեստների դպրոց, կարի մոդելավորում