Ասում են՝ բանաստեղծ Հովհաննես Թումանյանը հեռազգաց էր: Մի անգամ նա երազում տեսնում է, որ իր հայրենի Դսեղ գյուղի արտերը կծղել են: Առավոտյան վեր է կենում և Թիֆլիսից հասում Դսեղ:
Գյուղի ծայրին բանաստեղծին առաջինը ողջունում է ծերունի Վարազդատը:
-էս ո՞ւր ես շտապում, Հովհաննե՛ս, ինչ է, աշխարհում բա՞ն է փոխվել:
-Չէ՛, Վարազդատ ապի, եկա՝ տեսնեմ՝ ինչ կա, ինչ չկա գյուղում: Հունձը դեռ չե՞ք սկսել:
-Շուտ է, Հովհաննե՛ս, հունիսը դեռ նոր է կիսում:
-Իսկ ես կարծում էի, թե հնձելու ժամանակն անցել է, և արտերը կծղել են:
-Հովհաննե՛ս, դու հենց էնպես բան չես ասի, գուցե իրո՞ք արտերը կծղել են, և մենք գլխի չենք ընկել:
Հետո ծերունի Վարազդատը բանաստեղծի հետ գնում է և ստուգում մոտիկ մի արտ:
Այ քեզ բա՜ն: Հասկերը կծղել էին:
-Հովհաննե՛ս, դու Թիֆլիսում նստած ո՞նց իմացար, որ մեր արտերը կծղել են:
-Դե իմացա, էլի՛ Վարազդատ ապի, իմա՛ցա:
-Այ տղա, դու մարգարե՞ ես, թե՞ մեր Հովհաննեսը:
Աղբյուրը՝ Հայկ Խաչատրյան, «Հացապատում», էջ 134:
Նյութը պատրաստեց Ալիկ Ավանեսյանը, Ավագ դպրոց, խոհարար
Արհեստագործ 