Կակաչի մասին առաջին գրավոր հիշատակումը վերաբերում է 11-12-րդ դարերին: Նրա պատկերները հայտնաբերվել են այդ ժամանակների Աստվածաշնչի ձեռագիր մատյաններում: Հին պարսկական գրականության մեջ ծաղիկն անվանել են «дюльбаш»՝տյուլպան, այդպես էին կոչում Արևելքում գլխարկները, որոնք հիշեցնում են այդ ծաղկի ձևը:
Առակ սիրո մասին
Քամին հանդիպեց մի գեղեցիկ ծաղկի և սիրահարվեց նրան: Մինչ նա նրբորեն շոյում էր ծաղկին, ծաղիկն իր բույրով և գույնով ավելի մեծ սիրով նրան պատասխանեց: Քամուն թվաց, որ դա քիչ է և որոշեց.«Եթե ես ծաղկին տամ իմ ողջ զորությունը և ուժը, ապա նա ինձ ավելին կվերադարձնի»: Եվ նա ծաղկի վրա փչեց իր շունչը ` իր սիրո զորության շունչը: Բայց ծաղիկը չդիմացավ այդ փոթորկոտ կրքին և ջարդվեց: Այդ ժամանակ քամին լռեց և սիրո նուրբ շունչը փչեց, սակայն ծաղիկը թառամեց նրա աչքի առջև: Քամին բղավեց.
«Եվ Արև որդին` գեղեցիկ գեորգինան, օրվա լույսից ջերմություն վերցրեց իրեն»:
Գեորգինան զարմանալի ծաղիկ է: Այն համատեղում է իր մեջ մի քանի անվիճելի արժանիքներ` վառ, հյութեղ գուներ, տարատեսակ ծաղկաբույլերի առատ ձևեր, ծաղկումի հարատևություն:
Արհեստագործ 