Հնդկաստանի գեղարվեստական արհեստները հռչակված էին ամբողջ աշխարհում դեռևս մեր թվարկությունից առաջ: Միջին դարերում ավելացան արհեստների նոր տեսակներ, որոնք բերվեցին մուսուլմանների կողմից Միջին Ասիայի և Առաջավոր Արևելքի երկրներից:
Մի քանի դար շարունակ տեղի էր ունենում այդ ավանդույթների և դրանց միավորման հարստացում, իսկ արդյունքում Հնդկաստանում 17-18 դարերի ընթացքում գեղարվեստական արհեստների բոլոր տեսակների մի աննկարագրելի առաջընթաց ձևավորվեց, երբ հնդկական հիասքանչ արտադրանքը տարվում էր Արևմտյան Եվրոպայի բոլոր երկրներ: Գաղութատիրական ժամանակաշրջանում արհեստների շատ տեսակներ անկում ապրեցին՝ չդիմանալով գործարանային արտադրության էժանագին ապրանքների մրցակցությանը: Հնդկաստանի ազատագրումից հետո արհեստների շատ տեսակների ազգային ավանդույթները վերածնունդ ապրեցին և զարգացան: 1952թ. ստեղծվեց արհեստնգործական աշխատանքների հատուկ միավորում, արհեստների արտադրանքի մատակարարման բազաներ, արտադրանքի իրացման խանութներ, արհեստանոցներ և ուսումնարաններ: Հնդկական բազմաթիվ արհեստներ այսօր մի շարք կաստաների ժառանգական դարձած արհեստավարժ զբաղմունք է, դրանց շարքերում են դարբիները, կավագործները, ատաղձագործները, կտավագործները, ներկարարները, քարհատները և հարյուրավոր այլ աշխատողներ:
Աղբյուրը՝ այստեղ:
Թարգմանություը ռուսերենից՝ Մարինե Հակոբյանի, Քոլեջ, 2-րդ կուրս
Արհեստագործ 