Գեղեցկության սրահների նշանակությունը փոփոխվում է ժամանակի ընթացքում: Անցյալ դարի սկզբներին դրանք առաջին հերթին հաստատություններ էին, որտեղ իրականացվում էին բացառապես կոսմետիկական և վարսավիրական ծառայություններ: Նրանց քանակը շատ սահմանափակ էր: Տեխնոլոգիայի զարգացումը և գեղեցկության ինդուստրիայի հասանելիությունը թույլ էր տալիս ընդլայնել ծառայությունների ցանցը և մեծացնել ժամանակի այն քանակը, որ կանայք անցկացնում էին այդ հաստատություններում: Օրինակ` գեղեցկության սրահներում էլեկտրականության հայտնվելը այդ բիզնեսը հասցրեց այլ մակարդակի:
Ամենահայտնի ծառայությունը դարձավ քիմիական գանգրացումը, որը պահպանվում էր վեց ամիս: 1906 թ-ին ներկայացվեց գանգրացման համար առաջին սարքը, որը մի ապարատ էր՝ հագեցած ջեռուցման մետաղական ձողերով: Իհարկե, այդպիսի սանրվածք կարող էին իրենց թույլ տալ միայն երկարամազ կանայք: Կարճ մազեր ունեցող կանանց մոտ այդպիսի գանգրացումը կարող էր հանգեցնել գլխամաշկի լուրջ այրվածքների:
Ամեն դեպքում այդ տեխնոլոգիական նորույթը բացառիկ էր ԱՄՆ –ի և Եվրոպայի գեղեցկության սրահներում մինչև 1930 թվականները: Այդ ընթացքում սկսեցին հայտնվել նաև այլ նորույթներ՝ էլեկտրական կափույրը, մազի չորանոցը:
ԱՄՆ-ում և Եվրոպայում գեղեցիկ սեռի ներկայացուցիչները կատարում էին ավանդական ամենշաբաթյա հանդիպումներ գեղեցկության սրահներում: Հիմա նրանք հնարավորություն ունեին ոչ միայն նորաձև սանրվածք, մանիկյուր, մաշկի խնամք անել, այլև շփվել և բամբասել: Բացի այդ, այդպիսի հաստատություններում վաճառվում էր կոսմետիկա, որը հնարավոր չէր գնել սովորական խանութներում կամ դեղատանը: Դրա շնորհիվ սրահները դառնում էին առավել պահանջված:
Գեղեցկության սրահները կարելի էր անվանել հասարակության հայելի: Առաջին հերթին նրանց ծառայություններից կարող էին օգտվել ապահովված մարդիկ: Պատճառը շատ բնական էր: Սկզբում կոսմետիկան ՝ առավել ևս դեկորատիվ, թանկ արժեր, այդ պատճառով էլ հասանելի էր միայն էլիտային: Նախարդ դարի 20–30 թվականներին իրավիճակը փոքր-ինչ փոխվեց, սակայն սոցիալական գործոնը մեծ ազդեցություն ուներ: Օրինակ՝ Հարլեմում (Նյու Յորք) հայտնվեցին առանձին սրահներ աֆրիկյան ամերիկացիների համար, որտեղ չէին այցելում «ոչ մի սպիտակ»:
Եվ հակառակը ` «սպիտակների» համար նախատեսված սրահներ մտնելու իրավունք չունեին այլ ռասայի պատկանող ներկայացուցիչներ: Այստեղ տեղին է հիշել մադամ Սի Ջեյ Յոկերին՝ առաջին կինը Ամերիկայում, ով վաստակեց միլիոն դոլար:
Այդ բիզնես լեդին մասնագիտացած էր «սևերի» համար կոսմետիկայի մշակման ուղղությամբ, նա բացեց գեղեցկության սրահներ Ինդիանապոլիսում և Նյու-Յորքում, որտեղ ոչ միայն վաճառում էին կոսմետիկա, որը դժվար էր գտնել սովորական խանութներում, այլև սովորեցնում էին՝ ինչպես ճիշտ խնամել մաշկը: Նա ինքն էր պատրաստում այդ անհրաժեշտ կոսմետիկ միջոցները և նույնիսկ ամուսնու հետ բացեց փոքրիկ գործարան՝ դրանց արտադրության համար:
Հենց այդ ժամանակ էլ հայտնվում են այդպես կոչված «барбершопы»՝ վարսավիրանոցներ՝ բացառապես տղամարդկանց համար, որտեղ ընդհանրապես չէր թույլատրվում կանանց մուտքը: Չնայած երևի դրանք ավելի ճիշտ է անվանել ակումբներ, չէ՞ որ այդպիսի հաստատություններում կարելի էր ոչ միայն մազ կտրել կամ սափրվել, այլև հաստատել օգտակար ծանոթություններ, գործարքներ կնքել և պարզապես շփվել ոչ պաշտոնական միջավայրում:
1940թ-ին հեռուստատեսության մշտական հեռարձակման և հուլիվուդյան ֆիլմերի, գեղեցկության ինդուստրիայի աճի շնորհիվ տեղի ունեցավ յուրօրինակ փոքրիկ հեղափոխություն: Հաճախորդուհիները ուղղակի գրոհում էին գեղեցկության սրահներ՝ ձգտելով ստանալ սիրված դերասանուհու արտաքինը: Կոսմետոլոգները դարձան ավելի պահանջված, քան երբեք:
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը դադարեցրեց գեղեցկության սրահների ինդուստրիան: Բայց արդեն հետպատերազմյան ժամանակաշրջանում հայտնվեցին նոր ոճի պատկերացումներ, և սրահները պետք է հարմարվեին իրենց հաճախորդների նոր պահանջներին:
Աղբյուրը՝ այստեղ:
Թարգմանությունը ռուսերենից Անի Հարությունյանի, Քոլեջի շրջանավարտ:
Արհեստագործ 