Մի անգամ՝ որսի ժամանակ, սատկեց երիտասարդ հնդկացու` Սպիտակ Փետուրի ձին, որին նա շատ էր սիրում։ Նա շատ ծանր էր տանում և չէր ուզում նոր ձի գնել։ Նա հմուտ որսորդ էր, և տոհմի մարդիկ տանջվում էին, որ նա չի կարող լիարժեքորեն մասնակցել նոր որսորդությունների։
Միջնադարի սկզբներին շատ տեխնոլոգիաներ, այդ թվում նաև մեղվապահությունը կորել էր: Եթե Եգիպտոսում, Հին Հունաստանում և Հռոմում մենք արդեն հանդիպել ենք փեթակների ժամանակակից նախատիպին, ապա միջնադարում տարածված էր փչակափեթակային մեղվաբուծությունը:
Մի օր հայտնի բանաստեղծը օգնության համար եկավ թագավորի մոտ: Թագավորը նրան մի ոսկե դրամով լի քսակ տվեց, բայց բանաստեղծը հրաժարվեց:
— Ես չեմ կարող վերցնել քո փողը, քանի որ այս փողերը դու չես աշխատել, այլ այն քո աշխատողների քրտինքն է: Տո՛ւր ինձ այն գումարը, որը ինքդ ես աշխատել:
Չոր տերևը, որի վրա նստած էր մրջյունը, գետի հոսանքը տարավ: Մրջյունի փոքրիկ սիրտը ձայնեց Աստծուն օգնության համար:
Մի մուրացկան շատ քաղցած էր: Անցնելով մի պարտեզի մոտով՝ նա տեսավ մանգոյի ծառը: Մտածեց. «Ես պետք է ուտեմ, այլապես սովից կմեռնեմ»: Այս մտքերով տարված՝ նա վերցրեց մի քար և նետեց դեպի ծառը: Քարը բարձր թռավ, գետի նետեց պտուղը և շարունակեց թռչել:
Ժամանակակից գինու մշակույթի մեծ մասը առաջացել է Հին Հունաստանի գինու ավանդույթից: Չնայած հունական հողի վրա գինու առաջացման ճշգրիտ ժամանակը անհայտ է, այն անկասկած հայտնի է եղել, ինչպես Մինոսական, այնպես էլ Միկենեական քաղաքակրթություններին:
Արհեստագործ 