Իսպանական առակ
Մի տարեց կին կար։ Նրա տնակը անտառից ոչ հեռու էր։ Նա ցախ էր հավաքում և տանում գյուղ՝ վաճառելու։ Այդպես նա վաստակում էր իր ապրուստը։ Կինն ապրում էր մենակ, վախենում էր չար մարդկանցից և գիշերները ամուր փակում էր դռներն ու պատուհանները։
Մի գիշեր հորդառատ անձրև էր գալիս։ Խրճիթը ցնցվեց ու ցնցվեց որոտից։ Հանկարծ ինչ-որ մեկը թակեց դուռը։
Ծեր կինը վախից վեր թռավ.
– Ո՞վ է։
Դրսից ինչ-որ մեկը ասում է.
-Բացի՛ր, խնդրում եմ: Ես կորել եմ անտառում, թող գիշերեմ։
-Ո՞վ ես դու:
– Խոսեն:
Ծեր կինը լավ չի լսում և կրկին հարցնում է.
– Ո՞վ է խոսում։
Ճամփորդը մտածում է, թե նա իր լրիվ անունն է հարցնում և պատասխանում է․
– Խոսե-Անտոնիո-Անդրես-Հեսուս-Ֆերնանդես։
Ծեր կինը լսում է և ասում․
– Չէ՛, սիրելի՛ս, գնա՛ այնտեղ, որտեղից եկել ես, իմ տնակում դուք բոլորդ չեք տեղավորվի:
Աղբյուրը՝ այստեղ։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Դավիթ Ստեփանյանի, Քոլեջ, 2-րդ կուրս
Արհեստագործ 