Մի օր Ուսուցիչը հարցրեց աշակերտներին.
-Ինչո՞ւ են մարդիկ բարձր ձայնով բղավում, երբ վիճում են:
«Նրանք, հավանաբար, կորցնում են իրենց», – պատասխանեցին աշակերտները:
-Բայց ի՞նչու է հարկավոր բղավել, եթե երկրորդ մարդը կողքիդ է, – հարցրեց Ուսուցիչը:
Աշակերտները տարակուսած թափ տվեցին ուսերը: Դա նրանց մտքով երբեք չէր անցել: Հետո Ուսուցիչն ասաց.
-Երբ մարդիկ վիճում են և դժգոհությունը մեծանում է նրանց միջև, նրանց սրտերը հեռանում են իրարից: Եվ դրա հետ էլ հեռանում են նրանց հոգիները: Միմյանց լսելու համար նրանք բարձր են խոսում: Եվ որքան ուժեղ են նրանց դժգոհությունն ու զայրույթը, այնքան ուժեղ են նրանք գոռում: Իսկ ի՞նչ է պատահում, երբ մարդիկ սիրահարված են: Նրանք իրենց ձայնը չեն բարձրացնում, հակառակը՝ շատ հանգիստ են խոսում: Նրանց սրտերը շատ մոտ են, և նրանց միջև եղած հեռավորությունը գրեթե ջնջվում է:
Աղբյուրը՝ այստեղ։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Էրիկ Սմբատյանի, Քոլեջ, 1-ին կուրս
Արհեստագործ 