Իտալական առակ
Ապրում էին մի մարդ ու կին։ Նրանք աղքատ էին ապրում։ Կինը միայն մի պատառոտված կիսաշրջազգեստ ուներ՝ հալից ընկած, հագած-մաշած։ Ամբողջ օրը նա կարկատաններ դնելուց բացի ուրիշ ոչինչ չէր անում: Կարկատանների տակ կիսաշրջազգեստն այլևս չէր երևում։
Մի անգամ, երբ ամուսինը վերադարձավ տուն, կինը լալիս էր։
— Նայի՛ր, ևս մի անցք է բացվել կիսաշրջազգեստիս վրա, և շտկելու ոչինչ չկա։
Հաջորդ օրը ամուսինը կնոջ համար նոր կիսաշրջազգեստ է գնում իր աշխատած գումարով, բերում է տուն ու ասում․
— Ճիշտ է, առանց ընթրիքի կմնանք, բայց գոնե նոր կիսաշրջազգեստով։
Կինը շատ ուրախ էր. ամուսինը գնաց քնելու, իսկ նա գործի անցավ։
Ամուսինն արթնացավ և ի՞նչ տեսավ․ կինը նոր կիսշրջաազգեստը ամբողջությամբ կտոր-կտոր էր արել՝ հին կիսաշրջազգեստին նոր կարկատաններ դրելու համար։ Ամուսինը հոգոց հանեց, իսկ կինն ասաց.
— Շնորհակալ եմ քեզ, սիրելի ամուսինս, ես վերանորոգեցի բոլոր անցքերը, և տե՛ս, թե ինչքան կտոր է մնացել, բավական կլինի մի ամբողջ տարվա համար:
Աղբյուրը՝ այստեղ։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Լիլիթ Բեշլիյանի, Քոլեջ, 2-րդ կուրս
Արհեստագործ 