Դվինի արքունական սպանդանոցի առջև օտարերկրացի մի վաճառական զրույցի էր բռնվել հայ իմաստասերի հետ:
-Ինչո՞ւ եք մորթել տալիս այս հինգ հարյուր ոչխարը,-հարցնում է նա:
-Մագաղաթի համար: Միսը կմնա մարդկանց, իսկ կաշվից մագաղաթ կպատրաստեն:
-Եվ այդքան մագաղաթից քանի՞ մատյան կգրվի:
Դվինի արքունական ապանդանոցի առջև օտարերկրացի մի վաճառական զրույցի էր բռնվել հայ իմաստասերի հետ:
-Ինչո՞ւ եք մորթել տալիս այս հինգ հարյուր ոչխարը, — հարցնում է նա:
-Մագաղաթի համար: Միսը կմնա մարդկանց, իսկ կաշվից մագաղաթ կպատրաստեն:
-Եվ այդքան մագաղաթից քանի՞ մատյան կգրվի:
Իմաստասերը պատասխանում է.
-Մեկ հատ խոշոր գիրք:
Դվին քաղաքում (այն հայտնի էր իր հմուտ արհեստավորներով) մի ծեր կավագործ էր ապրում՝ մեծահամբավ ու շնորհաշատ, որի ձեռքերում հասարակ կավը դառնում էր կլորիկ սափոր ու նախշազարդ կթղա, գոգավոր պնակ ու ծաղկանկար սկահակ՝ բոլորն էլ նուրբ, օդի պես թեթև: Մի երիտասարդ գալիս է աշակերտելու բրուտին՝ փորձելով յուրացնել նրա վարպետությունը, և օրնիբուն հետևելով ուսուցչի՝ հրաշք արարող դյուրաշարժ մատներին՝ ջանում նմանվել նրան: Սակայն որքան էլ տքնում էր, նրա պատրաստած անոթները վարպետի գործերի պես նուրբ ու թեթև չէին ստացվում, ոչ էլ զրնգում էին մեղմ ու ղողանջուն: Մռայլվում էր երիտասարդը, տխրում, բայց չէր հուսալքվում, շարունակում էր աշխատել զօրուգիշեր:
Արհեստագործ 