Ասում են՝ բանաստեղծ Հովհաննես Թումանյանը հեռազգաց էր: Մի անգամ նա երազում տեսնում է, որ իր հայրենի Դսեղ գյուղի արտերը կծղել են: Առավոտյան վեր է կենում և Թիֆլիսից հասում Դսեղ:
Գյուղի ծայրին բանաստեղծին առաջինը ողջունում է ծերունի Վարազդատը:
-էս ո՞ւր ես շտապում, Հովհաննե՛ս, ինչ է, աշխարհում բա՞ն է փոխվել:
-Չէ՛, Վարազդատ ապի, եկա՝ տեսնեմ՝ ինչ կա, ինչ չկա գյուղում: Հունձը դեռ չե՞ք սկսել:
-Շուտ է, Հովհաննե՛ս, հունիսը դեռ նոր է կիսում:
Արհեստագործ 