Մի անգամ թագավորը որոշում է իր կնոջ ու դստեր հետ նավով բաց ծով զբոսանքի ելնել: Դեռ չէին հասցրել ափից հեռանալ, երբ ուժեղ քամի է փչում և նրանց տանում հեռու-հեռավոր ափեր՝ անհայտ մի երկիր, որտեղ իրենց թագավորության մասին ոչինչ չէին լսել: Ափ են իջնում: Թագավորը վախենում է ասել, թե ով է ինքը, իսկ նրանց ձեռքին բոլորովին փող չի լինում: Թագավորը ոչ մի արհեստ չգիտեր, ուստի նրան աշխատանքի են վերցնում որպես գեղջուկ նախրապան:
Այդպես ապրում են մի քանի տարի: Ու ահա մի օր այդ երկրի թագավորի տղան տեսնում է հովվի աղջկան: Նա գեղեցիկ էր, ինչպես պարզկա լուսաբացը և արդեն հարսնացու էր դարձել: Արքայազնը հայտարարում է մորն ու հորը, որ ուրիշ ոչ մեկի հետ չի ամուսնանա, բացի այսինչ գյուղի նախրապանի աղջկանից: Մայրը, հայրը և բոլոր պալատականները համոզում են նրան չխայտառակել իրենց. ինչպե՞ս թե, արքայազնը վերցնի ու ամուսնանաս ինչ-որ հովիվի աղջկա հետ: Չէ՞ որ աշխարհում այնքան թագավորազն և արքայազն դուստրեր կան: Բայց ամեն ինչ անարդյունք էր, արքայազնը իրենն է պնդում. «Ինձ ուրիշ ոչ մեկ հարկավոր չէ»: Տեսնելով , որ հնարավոր չէ հակառակը համոզել՝ թագավորը ուղարկում է իր վեզիրին հովվին տեղեկացնելու, որ իր արքայազն որդուն ուզում է ամուսնացնել նրա աղջկա հետ: Վեզիրը գալիս է և հովիվին ասում այդ մասին, իսկ վերջինս հարցնում է.
-Իսկ ի՞նչ արհեստ գիտի արքայազնը:
Վեզիրը սարսափում է.
-Աստված քեզ հետ, բարի մարդ, ի՞նչ արհեստ պետք է իմանա թագավորը, և ի՞նչի համար է նրան պետք արհեստը: Մարդիկ արհեստ են սովորում, որպեսզի ապրեն, իսկ արքայազնը և’ հողեր, և’ քաղաքներ ունի:
-Քանի որ նա ոչ մի արհեստ չգիտի, ես նրան աղջիկ տվողը չեմ,-ասում է հովիվը:
Վեզիրը վերադառնում է պալատ և փոխանցում թագավորին հովիվի պատասխանը: Պալատականները ապշում են: Նրանք մտածում էին, որ հովիվը պետք է շատ երջանիկ լինի ու մեծ պատիվ համարի, եթե արքայազնը կնության առնի նրա աղջկան, իսկ նա, տեսեք, պահանջում է, որ արքայազնը արհեստ իմանա:
Թագավորը իր մյուս վեզիրին է ուղարկում, բայց հովիվը նրան էլ նույն պատասխանն է տալիս.
-Մինչև արքայազնը որևէ արհեստ չսովորի և իր ձեռքի աշխատանքը չբերի, մեր միջև բարեկամություն չի լինի:
Մյուս վեզիրն էլ վերադառնում է պալատ և ասում, որ հովիվը կնության չի տա իր աղջկան, մինչև արքայազնը որևէ արհեստ չիմանա: Ուստի արքայազնը գնում է շուկա և սկսում ընտրություն անել, թե ո՞ր արհեստն է ավելի հեշտ սովորել: Նա անցնում է մի խանութից մյուսը , տեսնում՝ ինչպես են աշխատում վարպետները և գալիս մի խանութ, որտեղ գործվածք են հյուսում: Այս արհեստը նրան ամենահեշտն է թվում: Նա սկսում է սովորել և մի քանի օր անց գործվածք է հյուսում: Նրա աշխատանքը տանում են հովիվի մոտ, ասում, որ արքայազնը արհեստ է սովորել, և ահա նրա արտադրանքը: Հովիվը վերցնում է նրա աշխատանքը, շուռումուռ տալիս, նայում բոլոր կողմերից և հարցնում.
-Իսկ ի՞նչ արժե սա:
-Չորս գրոշ, -ասում են:
-Դե ինչ, լավ է, այսօր չորս գրոշ, վաղը՝ չորս գրոշ, դա քեզ ութ գրոշ, մյուս օրը՝ տասներկու: Եթե ես այս արհեստն իմանայի, նախրապան չէի լինի:
Ապա պատմում է թագավորը, թե ով է ինքը և ինչպես է այդտեղ հայտնվել: Բոլորը ուրախանում են, որ կնության են առնում ոչ թե հովիվի աղջկան, այլ թագավորի դստերը: Պսակում են երիտասարդներին և ուրախ հարսանիք անում: Հետո թագավորին նավեր ու մարդիկ են տալիս, և նա վերադառնում է իր երկիրը:
Ռուսերենից թարգմանեց և տեղադրեց Անի Հարությունյանը, քոլեջ, գրադարանավար
Աղբյուրը՝ այստեղ:
Արհեստագործ 