Այնպես է պատահում, որ հայոց արքա Արամը, ասորական թագավորի՝ Նոսորի հետ պատերազմելիս գերեվարվում է: Նոսորը, որ զվարճանքների սիրահար էր, առաջարկում է տասը օր քաղցած մնալուց հետո մրցել իր հետ նետաձգության մեջ: Եթե Արամը հաղթեր, մեծամեծ ընծաներով արքայավայել ճանապարհվելու էր իր երկիրը: Հայոց արքան առանց երկբայելու ընդունում է առաջարկը՝ պահանջելով բերել իր գոհարազարդ լանջապանակը:
Հաջորդ օրը՝ ճրագալույցին, բանբերը, սևաթույր նժույգներ հեծած, հասնում են հայ-ասորական սահմանը, ուր հայոց զորաբանակն էր, և հայտնում արքայի կամքը: Հայերն իսկույն կռահում են՝ ինչ է ակնարկում և ինչ ակնկալում իրենց արքան, ուստի բանբերները հոժարակամ հանձնում են ակնազարդ լանջապանակը՝ մեջը հմտորեն տեղավորելով նրբաթերթ մի հաց՝ լավաշ: Ստանալով զրահը՝ Արամն այն հետ է ուղարկում՝ պատճառաբանելով, թե իր ուզածը չէ: Ինն օր անընդմեջ սուրհանդակները գնում են, գալիս՝ առանց կռահելու, որ իրենց իսկ ձեռքով կերակրում են հայոց արքային:
Նոսորը, որին թվում էր, թե տասնօրյա քաղցից Արամն արդեն ուժասպառ է եղել, հյուծվել, կորցրել սրատեսությունը, ապշում է, երբ հայոց դյուցազունը՝ զվարթերես ու կայտառ, դիպուկ արձակում է նետերը և հաղթում:
Նոսորը պահում է թագավորի՝ բոլորի առջև տված հանդիսավոր իր երդումը և Արամին թանկարժեք ընծաներով ճանապարհում է Հայաստան:
Իսկ Արամը՝ հայերի փառապանց ու հնարամիտ արքան, հայոց հողը մտնելուն պես հրովարտակ է արձակում, որ այդուհետև Հայաստանում միայն նրբաթերթ ու բարակ լավաշներ թխեն:
Աղբյուրը՝ Հայկ Խաչատրյան, «Հացապատում»
Նյութը պատրաստեց Կարեն Մաթևոսյանը, արհեստների դպրոց, ոսկերիչ
Արհեստագործ 