Հայկական ժանեկագործությունը իր նախշազարդերի տեսակներով շատ ընդհանրություններ ունի դեկորատիվ-կիրառական արվեստի` փայտագործության, քարագործության և մետաղագործության հետ: Ժանյակե նախշը հաճախ հիմք է հանդիսանում որպես նախշազարդ` խաչքարերի վրա պատկերելու: Եթե Եվրոպայում ժանյակ կրում էին միայն ազնվականներն ու հոգևորականները, ապա Հայաստանում այն կազմում էր հայկական տարազի պարտադիր բաղկացուցիչ մասը:
19-ից 20-րդ դարերում ժանյակի պատրաստման կենտրոններ դարձան Կովկասյան մի շարք քաղաքներ և Թուրքիան, որտեղ ապրում էին հայեր: Մեր ժանեկագործները տիրապետում էին ժանյակ պատրաստելու տարբեր ձևերին, բայց հատկապես մեծ տեղ է տրվում ոսկեգույն և մետաքսյա թելերով ասեղնագործությանը: Զարդանախշերում նկատելի են հին նախշերի հետքեր` արևի նշան, թռչուն, ծաղիկներ և ծառեր: Ժանեկագործության հայտնի վարպետների մեջ պետք է առանձնացնել Վանի դպրոցը և նրա ամենահայտնի վարպետներին` Սողոմե Ջրբաշյանին, Ագապի Հայրապետյանին (Կարինի դպրոց), ինչպես նաև Մարիամ Թութունջյանին (Կիլիկիայի դպրոց), երևանաբնակ Անահիտ Անանյանին և Վարդ Քոչարյանին:
Աղբյուրը ՝ այստեղ:
Ռուսերենից թարգմանեց Պայծառ Հարությունյանը, քոլեջ, 2-րդ կուրս
Արհեստագործ 