Գյուղացու տղան մեծ քաղաքում փիլիսոփայություն է սովորում։ Դասընթացն ավարտելուց հետո վերադառնում է հոր մոտ՝ հայրենի գյուղ։ Հայրը հիացած էր և որդու համար հանդիսավոր հանդիպում է կազմակերպում՝ հարևաններին հյուրասիրության հրավիրելով։ Նրանցից մեկը հորը հարցնում է.
— Ձեր տղան երկար ժամանակ ապրել է քաղաքում, ի՞նչ է սովորել այնտեղ։
Հայրը չգիտեր ինչպես պատասխանել հարցին և դիմեց որդուն.
— Տղա՛ս, ասա՛, ի՞նչ ես սովորել մեծ քաղաքում։
Որդին անմիջապես չպատասխանեց, ինքն էլ լարված էր, կարծես ավելի հեշտ էր հարևաններին բացատրել, թե ինչ է փիլիսոփայությունը։ Վերջապես նա ասաց.
— Հայրիկ, տեսնու՞մ ես սեղանի վրա տապակած հավը։ Շուտով այն կուտենք։ Այսպես այն այլևս չի լինի: Իմ ուսումնասիրած գիտությունն ապացուցում է, որ հավը սեղանի վրա է, բայց շուտով չի լինի:
Հայրը ի պատասխան ծիծաղում է և ասում.
-Լավ, տղաս։ Սեղանին դրված հավը թող իմը լինի, իսկ չերևացողը՝ քոնը։
Աղբյուրը՝ այստեղ։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Էմմա Աբելյանի, Քոլեջ, 1-ին կուրս
Արհեստագործ 