Հովհաննես Թումանյանը մանուկ հասակում, թեև շատ նիհար, բայց առողջ, աշխույժ ու չարաճճի երեխա էր: Հագնվում էր ճիշտ այնպես, ինչպես բոլոր գեղջուկ մանուկները՝ կարմիր արխալուղ, մորթե գդակ, տրեխներ: Ճիպոտը ձեռքին՝ իր հասակակիցների հետ շարունակ ձորերում կա՛մ խաղում էր, կա՛մ վազվզում, կա՛մ թափառում:
Յոթ-ութ տարեկան հասակում Հովհաննեսը եզնարած էր: Սակայն նա մշտապես կորցնում էր եզները:Թեպետև ինքն էր խնդրում, որ անասունները տանի հանդ, բայց մոռանում էր հետևել դրանց: Բաց էր թողնում եզներին մարգագետնում, իսկ ինքը հեռանում էր, նստում կա՛մ մի քարի գլխին , կա՛մ ծառի տակ և անձնատուր լինում իր երազներին: Անէացած նայում էր վերջալույսի շողերից շառագունած ամպերին, հետևում դրանց խաղին, սահուն ու դանդաղընթաց շարժումներին ու երազում:
Քանի դեռ տարված էր բնության գեղեցկությամբ, մոռանում էր աշխարհում ամեն ինչ: Իսկ եզներն արածելով հեռանում էին և կորչում:
Շատ ուշ մանուկը, համենայնդեպս, ուշքի էր գալիս իր անուրջներից, դեսուդեն նետվում՝ որոնելու և տուն քշելու անհնազանդ եզները:
Աղբյուրը՝ Ռուբինա Նազարյան, «Մայրենիի առաջադրանքների ժողովածու», էջ 286
Նյութը պատրաստեց Լուսինե Գալստյանը, Ավագ դպրոց, վարսահարդար
Արհեստագործ 