Մի օր, երբ Խրիմյան Հայրիկն անցնում էր Պոլսի թաղամասերից մեկով, հանդիպում է հայ երիտասարդների, որոնք, քրտինքի մեջ կորած, ապրանքներով լեցուն հակեր էին տեղափոխում: Հենց որ նրանք տեսնում են Հայրիկին, վար են դնում հակերը և որովհետև խորին հարգանքով ու հավատով էին տոգորված նրա նկատմամաբ, ակնածանքով շարվում են ճամփեզրին՝ օրհնություն ստանալու: Թեև վեհափառը աճապարում էր, կանգնում է և բարեհոգի ժպիտով հարցնում, թե ինչպես են, ինչով են զբաղվում: Իմանալով, որ բեռնակրություն են անում,ասում է.
-Որքան էլ ձեր քրտինքով թրջեք օտար ճամփաները, արդյունքի չեք հասնի, որովհետև միայն հայրենիքն է, որ կարող է գնահատել ձեր աշխատանքը:
Աղբյուրը՝ Ռուբինա Նազարյան, Մայրենիի առաջադրանքներ, էջ 408
Նյութը պատրաստեց Դավիթ Մուրադյանը, Ավագ դօրոց, համակարգչային շահագործող
Արհեստագործ 