—Քանի° տարի է, որ աշխատում եք կրթահամալիրում:
-2007թվականից աշխատում եմ կրթահամալիրում որպես հյուսն – ատաղձագործ:
—Ինչպե°ս եք ձեռք բերել ատաղձագործի մասնագիտությունը:
— Դա ժառանգաբար է անցել ինձ:
— Ումի°ց եք ժառանգել այդ արհեստը:
— Հայրիկս պապիկիցս է ժառանգել, դե ես էլ՝ հայրիկիցս:
— Մի քիչ պատմեք կրթահամալիրում ձեր կատարած աշխատանքների մասին:
-Ապակիներ, հատակ, տանիքներ՝ այդ բոլորը վերանորոգում եմ, վիտրաժներ եմ պատրաստում, ավագ, միջին դպրոցների բոլոր վիտրաժները ես եմ պատրաստել:
—Դուք աշխատում եք կրթահամալիրի բոլոր մասնաճյուղերում։ Ինպե°ս եք հասցնում:
-Չգիտեմ՝ ինչպես, բայց հասցնում եմ։ Աշխատում եմ սովորաբար առավոտյան ժամը 7-ից մինչև երեկոյան ժամը 7-ը։
—Վարպետ Պետիկ, Ձեր արհեստանոցի տեսքը ձեզ գոհացնո°ւմ է:
— Ո′չ, անկեղծ ասած, չի գոհացնում։ Մոտ ապագայում ակնկալում եմ փոփոխություններ։
— Ընտանիք պահելու համար ատաղձագործի մասնագատությունը այսօր բավարա°ր է հայ մարդու համար։
— Այո, կարծում եմ բավարար է։
— Այսօրվա երիտասարդին խորհուրդ կտա՞ք այս մասնագիտությունը:
— Եթե այսօրվա երիտասարդին հոգեհարազատ է այս արհեստը, եթե սիրում այս մասնագիտությունը, ինչու° ոչ։
Հարցազրույցը վարեցին Դիանա Հարությունյանը և Վահե Միրզոյանը, ավագ դպրոց, 12-րդ դասարան
Արհեստագործ 