Խաղողը և ալյուրը առաջինը ներմուծվեցին Ամերիկա իսպանացի առաջին նվաճողների կողմից՝ կաթոլիկ սուրբ էվխարիստականների պահանջների ապահովման համար: Իսպանական կրոնական կազմակերպությունները այնտեղ աճեցրեցին մի տեսակ խաղող, որը հայտնի է Առաքելության խաղող անունով, որն աճեցնում են ոչ մեծ քանակությամբ: Ներգաղթածների հետագա ալիքները առաքում էին ֆրանսիական, իտալական, և գերմանական խաղողներ, չնայած այստեղ աճող խաղողից նույնպես գինի էր արտադրվում:
1800-ական թվականների վերջում հայտնաբերվել էր, որ բնիկ ամերիկյան խաղողը վնասատուներից դիմակայուն չէ: Ֆրանսիա-ամերիկյան հիբրիդային խաղողը մշակված էր, և դրանցից որոշները օգտագործում գտան Եվրոպայում: Առավել կարևոր էր միջատների վերահսկման համար խաղողի վրա ցանված պատվաստանյութի օգտագործելու պրակտիկան: Այս պրակտիկան շարունակվում է մինչ օրս, որտեղ առկա է ֆիլոքսերա(միջատի տեսակ, որը խաղողի վնասատուն է):
Հարավային և հյուսիսային Ամերիկաների գինին հաճախ կապվում է Արգենտինայի, Կալիֆորնիայի և Չիլիի գինիների հետ, որոնք արտադրում են գինիների լայն տեսականի ոչ թանկարժեք սափորի գինիներից մինչև բարձրորակ տեսակներ և բրենդային խառնուրդներ:
Այդ ժամանակ Հարավային և Հյուսիսային Ամերիկաներում գինեգործության մեծ մասը հիմնված էր հին աշխարհի տեսակների վրա, իսկ գինեգործական տարածաշրջաններում «որդեգրվել» է խաղողի տեսակ, որը հաճախ ասոցացվում է նրանց հետ, ինչպիսիք են կալիֆոռնիական Զինֆանդելը Խորվաթիայից, արգենտինական Մալբեկ և Չիլիի Կարմեները (երկուսն էլ Ֆրանսիայից): Մինչև ХХ դարի երկրորդ կես Ամերիկյան գինին եվրոպականից վատն էր համարվում, միայն թե 1976 թվականի փարիզյան գինու համտես ցուցադրության ժամանակ Նոր աշխարհի գինիները սկսեցին հարգանք վայելել գինու ծագման երկրներում:
Աղբյուրը՝այստեղ։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Անի Հարությունյանի, Քոլեջի շրջանավարտ
Արհեստագործ 