Քողարկիչ քսուքները անցել են էվոլյուցիայի երկար ճանապարհ` թունավոր փոշիներից մինչև ժամանակակից անվտանգ տարբերակները: Այսօր քողարկիչ քսուքը մաշկի անհարթությունները քողարկելու և դրա գույնը փոխելու միջոց չեն միայն: Քողարկիչ քսուքը մի ամբողջ գիտություն է` ճիշտ ընտրել քսուքի բանաձևը, կառուցվածքը, երանգը, և ճիշտ ձևով քսել քսուքը, որպեսզի այն չթողնի դիմակի տպավորություն և այնպես քսել, որ այն դեմքի վրա մնա հավասար` առանց սահելու և ցրվելու: Այսօր հնարավոր չէ թվարկել արտադրանքի օգտակար հատկությունները: Իսկ ի՞նչպես է եղել անցյալում:
Քողարկիչ քսուքները Հին Եգիպտոսում
Հնագույն ժամանակներում եգիպտացի կանայք փորձում էին իրենց մաշկին հաղորդել գունատ տեսք, քանի որ դա գեղեցիկ էր համարվում: Այդ նպատակով նրանք օգտագործում էին տարաբնույթ միջոցներ, որոնք, ըստ էության, կարելի է համարել քողարկիչ քսուքների նախատիպը։
Քողարկիչ քսուքները Հին Հունաստանում և Հին Հռոմում
Հին Հունաստանում և Հռոմում նույնպես նորաձև էր գունատ մաշկը, քանի որ արևայրուքը համարվում էր ստրուկներին բնորոշ գիծ: Մաշկը սպիտակեցնելու համար կանայք օգտագործում էին լավ մանրացված կապարի փոշին: Քիչ ավելի ուշ հայտնվեցին կապարային քողարկիչ միջոցներ՝ անագի օքսիդ, կապար և օսլա` խառնված կենդանական ճարպի հետ:
Քողարկիչ քսուքները Վերածննդի դարաշրջանում
Բարձր հասարակության շրջանում նորաձև էր ազնվական գունատությունը` սպիտակ գույնի կիսաթափանցիկ մաշկը: Որպեսզի ստանային այդպիսի արդյունք, դրա հետ մեկտեղ քողարկեին ջրծաղիկի հետքերը (այդ ժամանակ համաճարակ էր), շարունակում էին օգտագուծել կապար: Այն առաջինը կիրառեց Ելիզավետա թագուհին, որ ամեն առավոտ բարակ շերտով կապարի ներկ էր քսում մաշկին:
Քողարկիչ քսուքները Լուսավորչական դարաշրջանում
Ինչպես և յուրաքանչյուր թույն՝ կապարը նույնպես վնասում էր առողջությանը, դրա պատճառով թափվում էին մազերը և ատամները, խախտվում էր մարսողությունը, քունը, մաշկը փչանում էր: Կապարը կանանց շրջանում ուներ մեծ պահանջարկ և դա խլեց շատ կյանքեր: Եվ ահա XIX դարի կեսերին, հայտնագործվեց առավել անվտանգ միջոց: Դեղագործները խառնեցին ցինկի օքսիդը, գլիցելինը, և կալամինային լոսյոնը (ներկայումս օգտագործվում է ջրծաղիկի հետքերից ազատվելու համար), և այն առաջարկեցին որպես կապարի թունավոր խառնուրդի փոխարինող: Հենց այդ նույն ժամանակ գերմանական թատրոնի դերասան Կարլ Բոդինը փորձեց գտնել միջոց, որը պետք է թաքցներ ոչ գեղեցիկ անցումը ճակատի և կեղծամի միջև: Նա խառնեց ցինկը, ճարպը, օխրան, և ստեղծեց առաջին միջոցը թատերական դիմահարդարման համար, որը գնաց լայնածավալ արտադրության: Կարլի ստեղծած դիմահարդարման միջոցը երկար ժամանակ օգտագործեցին թատրոնի շատ դերասաններ:
Աղբյուրը՝ այստեղ։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Քոլեջի շրջանավարտ Անի Հարությունյանի
Արհեստագործ 